donderdag 23 mei 2013

School is alweer een aantal weken bezig, maar nog steeds missen we een aantal jongetjes. Onder andere Samuel, de jongen van mijn vorige bericht. Zijn kleine broertje Anton is al wel terug. Hij keek op tegen zijn grote broer en wilde hem graag terugzien. Omdat Samuel in de tijd dat hij nog in Langata naar school ging veel voor me betekende, besloot ik hem nogmaals te gaan zoeken. Ondertussen was dit al mijn derde zoektocht naar hem.

Ik besloot om samen met Ghylaine naar Rongai te gaan. We kregen hulp van Alex, een neef van een ander vermist jongetje. Ondertussen waren we aardig bekend in Rongai en de plekken waar Samuel rondhangt. We liepen zoals gewoonlijk langs een plek waar straatkinderen kunnen eten, de vuilnisbelt, de recycleplaats en de 'bioscoop'. Maar nog geen spoor van Samuel te bekennen.

Ik zou Samuel willen omschrijven als een echte straatjongen. Vanaf dag een trokken we veel met elkaar op. Samuel had een heel typisch accent. Hij kon de ´er´ klank niet uitspreken. Hij maakte er een ´aa´ van. Een beetje Jamaicaans. Wanneer je hem iets vroeg, en hij antwoordde positief, dan zei hij: 'Jaa' in plaats van 'yes'. 

Dat hij al veel meegemaakt had in zijn korte leven, verbaasde me niets. Het was moeilijk om erachter te komen wat er in hem omging. Alsof hij zich ergens voor schaamde. Hij praatte nooit vrijuit. Toch zei hij veel. Het was een vrolijke jongen waarmee je altijd lol kon hebben en hij was heel lief. Zijn bijnaam was 'm'chizi'. Dat betekend gek. Niet grappig gek, maar gestoord gek. Samuel deed wat er in hem opkwam. Als hij zin had om in een meer te springen, dan deed hij dat. Dat hij niet kon zwemmen deed er dan niet toe. Ook had hij zijn naam in zijn arm gekerfd als een soort tatoeage. Hij heeft al 5 keer met de fathers moeten praten. Maar Samuel vond het moeilijk om te veranderen.

De eerste keer dat ik op zoek ging naar Samuel, vertelden zijn vriendjes me dat hij geen lijm meer gebruikte. Hij was veranderd zeiden ze. Ik hoopte dat het waar was, maar Samuel bleef Samuel. Hij kon schaterlachen en 5 minuten later huilen. Ik herinner me een keer dat ik hem ''m'chizi' noemde, als grapje uiteraard. Hij begon te huilen en zei: 'ik dacht dat jij wist dat ik niet gek ben'. 

In Rongai sprak een straatjongetje ons aan. Hij dacht te weten waar Samuel was. Het jongetje bracht ons naar een andere bioscoop, ging naar binnen en riep ons. Alex liep voorop en zag dat Samuel binnen zat. Toen Samuel mij zag raakte hij in paniek en sprong hij van de eerste verdieping. Eenmaal geland werd hij staande gehouden door een man die hem drie klappen in zijn gezicht gaf. Hij dacht dat Samuel wat had gejat en het daarom op een lopen had gezet. Na uitgelegd te hebben dat hij bij ons hoorde liet de man hem gaan. En wij Samuel, want het leek erop dat hij geen zin had om met ons te praten. We besloten terug te lopen naar de matatu's. Maar iets bleef aan me knagen. Het drong ineens heel erg tot me door dat dit mijn laatste kans was om Samuel terug te halen. Een week eerder had ik hem nog aan de telefoon en vertelde hij me dat hij graag wilde terugkomen naar school. Was hij dit dan alweer vergeten? 

Ik keerde me om en besloot om terug de straat in te lopen waar we Samuel achter lieten. Ik zag dat hij me ondertussen gevolgd was en naar me op zoek was. Ik liep naar hem toe maar op dat moment riep iemand hard zijn naam, waardoor hij het weer op een lopen zette. Weg Samuel.

Ik vond hem 10 minuten later terug, zittend op een marktkraam. Hij huilde. Er stonden een aantal mensen om hem heen die naar hem schreeuwden. Ik wilde hem helpen en vroeg om mee te gaan naar een plek waar het rustiger was. Hij liep mee, maar gelijk werden we weer lastiggevallen. Toen mensen er lucht van kregen dat Samuel was weggelopen van school, werden ze allemaal nog bozer. Hoe kon hij zo'n kans verpesten? 

Zoals ik al zei: Samuel is Samuel. Onvoorspelbaar. Hij gebruikte alweer lijm. Misschien ook wel wiet en mira. Ik moest hem achterlaten. Hij wilde niet mee. Samuel is niet meer te redden. Zijn schoenen die 3 weken geleden nog nieuw leken, waren gescheurd. Net als zijn t-shirt dat hij weer aan elkaar had geknoopt met waslijndraad. Hij droeg een oude colbert en zijn haar was lang en bruin van al het vuil.

Het kostte me minder moeite dan gedacht om Samuel hier achter te laten. Voor jongetjes die niets en niemand hebben, is de straat hun thuis. Hoe jong Samuel ook is, hij heeft zijn keuze gemaakt. Zijn broertje Anton weet nog niets. En dat is goed zo, denk ik. Soms is het beter om niet het voorbeeld van je grote broer te volgen. Ik zal me Samuel blijven herinneren zoals ik hem leerde kennen in de twee maanden dat we samen op Langata waren. Als dat leuk, grappige, lieve maar onvoorspelbare jongetje. Het ga je goed, jochie.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten